Hospice De Duinsche Hoeve ligt aan de rand van Rosmalen, in natuurgebied de Hooge Heide. De enorme tuin heeft toegang tot het bos, kamers kijken uit op de oude bomen en maïsvelden. Het hospice dankt zijn naam aan boerderij De Duinse Hoeve, die eeuwenlang op deze grond stond. Tuin en omgeving worden nu iedere woensdagochtend met veel toewijding en enthousiasme verzorgd door de tuinploeg.
Wat de mannen gemeen hebben, is dat zij graag iets voor de gemeenschap willen betekenen. Hun achtergronden daarentegen verschillen. De een komt uit de automatisering, de ander had een varkensbedrijf. Twee ploegleden hadden eigen winkels, de oudste was gereedschapsmaker. Alleen Hans de Jonge was werkzaam in de zorg. Hij heeft ook een hoveniersopleiding en stuurt het team – als dat al nodig is – een beetje aan.
De Jonge en Henk Vennix stonden elf jaar geleden aan de wieg van de tuinploeg. “Het was één grote wildernis, een kale vlakte met anderhalve meter onkruid”, memoreert Vennix. De Jonge: “Er lag een plan van de grondlegger van het hospice en dat hebben we gebruikt om de eerste planten, heesters en bomen in te planten. Planten is niet zo moeilijk, maar onderhoud is ook noodzakelijk. Geleidelijk is toen een vrijwilligersgroep ontstaan. Ieder heeft zijn eigen plekje. De een zit op de bosmaaier, anderen zijn met technische dingen in de weer. Iedereen kijkt rond waar geschoffeld moet worden en met het warme weer zijn we veel met water aan de gang.”
Het terrein is twee hectare groot. Dankzij giften en donaties kan materieel worden aangeschaft en het terrein aantrekkelijk worden ingericht. “Op het pad hiernaartoe hebben we lantaarnpalen geplaatst voor meer verlichting”, vertelt Jos Vissers. “We hebben banken vernieuwd, prullenbakken neergezet en picknicktafels geplaatst. Er komen hier niet alleen doodzieke mensen, maar ook veel trimmers, fietsers en mensen met honden.” Rien Vercammen vult aan: “Vorig jaar konden we dankzij een actie van het Brabants Landschap 500 struikjes neerzetten.” Op het terrein lopen vossen, reeën, hazen, egels en ganzen, weet Henk Smits. “Achterin hebben we een vijvertje gemaakt, zodat zij een plek hebben om te drinken. We hebben ook mezenkastjes opgehangen, een uilenkast en er staat een muizenruiter.”
“Mensen genieten ervan als ze ons in de tuin bezig zien”, merkt Steef van der Heijden. “Ze praten mee en vertellen wat we wel of niet moeten doen.” De Jonge: “Er zijn ook gasten die een plant of struik van thuis aan het hospice geven en vragen of wij daarvoor willen zorgen. In de moestuin ligt een grote zwerfkei, afkomstig van de boerenfamilie die hier woonde. We hebben er salie en tijm omheen gezaaid, die mooi rood, roze en wit opbloeien.” Gasten zien sowieso graag kleur in de tuin. “We hebben ons maaibeleid erop aangepast”, vertelt Vennix. “We maaien hoofdzakelijk nog de randen, om de bloemen te laten staan. In het voorjaar hadden we een roze rand van ooievaarsbek. Nu zie je wilde rozen, korenbloemen en klaprozen naar boven komen.”
Het werk geeft op verschillende manieren voldoening. “Het is ook een stukje fitness, een manier om te bewegen”, vindt Judo Coppens. Voor Vennix telt het sociale aspect sterk. “Zeker in de coronatijd was er verder geen familiebezoek of niks. Ik keek altijd uit naar de woensdagochtenden.”
Door Brenda van Dam, journalist en eigenaar van Bureau voor levenslinguïstiek.
