
Zo was het
Zo werd het
“Collega’s hadden op een beurs het werk van naaldkunstenares Ans Grooten gezien. Dat paste bij ons hospice. Het werk is echt in samenspraak tot stand gekomen. We zijn naar haar atelier in Drenthe gegaan en zijn daar uren met stoffen in de weer geweest. Uiteindelijk heeft het idee zich uitgekristalliseerd om met verschillende repen stof de vier seizoenen af te beelden. Van boven naar beneden zie je de kleuren van de lente, de zomer, herfst en de winter. Door de seizoenen heen loopt een levensweg. Een quilt heeft altijd een grote rand. Wij kozen voor een gouden stof, omdat ieder leven een gouden rand verdient.”
“Het kleed is te kwetsbaar om opgevouwen ergens neer te leggen. Het hangt aan de muur in een kantoortje boven een logeerbed, bewust niet in het dagelijkse zicht. De meeste families kiezen voor het afscheidskleed. We leggen het kleed over het lichaam tot aan de oksel, zodat de persoon goed zichtbaar is. Er ligt een wit laken onder, dat over de gouden rand gevouwen is. De handen liggen al dan niet gevouwen op het laken. Het kleed hoeft niet meer geplooid te worden en valt aan beide zijden royaal over het bed. Zo ligt de overledene er netjes en verzorgd bij. Dat doet de familie toch wel goed. Soms ligt het kleed er een half uurtje, soms een hele nacht tot de uitvaartondernemer komt. We hebben in dezelfde stijl van het kleed een deurhanger laten maken. Die hangen we nu buiten aan de deur bij een overledene. Met dit alles zorgen we voor een rustige afscheidskamer. Dat is voor ons ook fijn om te doen.”
