Hij kijkt me onderzoekend aan … Ik ben de zoveelste persoon die voorbijtrekt aan zijn bed. Hij is ernstig ziek en net 40 geworden. Hij wordt beschreven als gesloten, geen prater.
Op mijn vragen over zijn leven tot nu toe geeft hij morrend en kort antwoord. Als ik vraag wat hij graag deed met vrienden, antwoordt hij: “Concerten bezoeken, liefst van Rammstein.” Ik zie aan zijn houding dat hij niet verwacht dat ik weet wie Rammstein is. Hij vergist zich; ik weet goed dat het een Duitse metalband is die graag met veel bombarie, vuurwerk en scheurende gitaren op het podium staat.
Als hij doorheeft dat ik de muziek van Rammstein ken, brokkelt er een stukje van de opgetrokken muur af; er is een gezamenlijke interesse gevonden. Hij praat over het bezoeken van concerten met vrienden en wat de muziek voor hem betekent. Ik laat hem praten.
Hij vertelt over het sterfbed en het overlijden van zijn vader met wie hij een moeizame relatie had. Hij moest alleen de uitvaart regelen. Zijn vader hield van Duitse schlagermuziek. Die vond hij als metalfan maar niets. Na lang twijfelen besloot hij Rammstein te draaien tijdens de uitvaart, immers ook Duitstalige muziek, alleen een ander genre.
Vol humor beschreef hij de tantes die trillend op hun stoel zaten toen de eerste klanken van scheurende gitaren de ruimte van het uitvaartcentrum vulden. Zo’n moment zou hij eigenlijk ook wel graag op zijn eigen uitvaart zien: gitaren en bombarie. Biertje erbij en een bitterbal.
Bij het lezen van het artikel over de waarde van muziek in de palliatieve fase dat in deze editie in Pallium te vinden is, moest ik aan dit gesprek terugdenken. Dit en de andere artikelen bieden ook u hopelijk weer inspiratie, kennis, inzicht én herkenning.
Mascha Juffermans, verpleegkundig specialist AGZ, Hospice Kajan, Hilversum
